• Special Item 167: Beleggingsrekeningen

    Een beleggingsrekening is een soort van bankrekening waarmee effecten aangekocht en verkocht kunnen worden. Een dergelijke rekening wordt ook wel effectenrekening genoemd, maar de range van producten die met een beleggingsrekening kunnen worden verhandeld, beperkt zich voornamelijk tot actief beheerde beleggingsfondsen en passief beheerde indextrackers of etf’s, beursgenoteerde exchange traded funds. Aanbieders zijn beleggingsondernemingen. Het grote verschil met een ‘gewone’ bankrekening is dat vanuit een beleggingsrekening geen geld overgemaakt kan worden naar derden, hooguit naar een eigen betaalrekening of een aan de beleggingsrekening gekoppelde tussenrekening, waarop geld dat niet is belegd tijdelijk wordt geparkeerd. Beleggingsrekeningen zijn in twee subcategorieën te verdelen: rekeningen waarmee een particuliere belegger geheel zelfstandig handelt zonder advies of tussenkomst van de beleggingsonderneming (‘Zelf beleggen’) én rekeningen die worden aangeboden door een vermogensbeheerder die adviseert en al of niet door middel van een mandaat het vermogen beheert (‘Laten beleggen’). Een beleggingsmandaat is een door beide partijen formeel bekrachtigde richtlijn, waarin een drietal elementaire beleggingsafspraken of -instructies is opgenomen. In deze richtlijnstaat het risicoprofiel van de cliënt. Ook wordt de doelstelling van de belegging bepaald. Dit kan variëren van vermogensbehoud tot -groei, maar bijvoorbeeld ook dienen als pensioenaanvulling. Tot slot wordt ook de beleggingshorizon vastgesteld. Deze variabele bepaalt mede de keuze voor de verschillende effecten waarin via een van de veelal vijf fondsprofielen wordt belegd. Iemand die via een beleggingsrekening zelf belegt, zal deze drie piketpalen zelf moeten slaan. De fondsprofielen staan voor de mate van risicobereidheid die een belegger wenst te lopen. Daartegenover staat dat vermogensbeheer in de regel duurder is dan de belegger die zijn huiswerk zelf doet.Lees verder